EigenZin

Kindergeluk

 

Samen met opa de zwarte plastiek opentrekken in zijn serres. Ik ruik de opwarrelende meiklokjesgeur en voel de lauwe druppels die van de 'gordijnen' op mijn blote benen en armen vallen.

 

Lange, altijd warme, zomerdagen boontjes trekken beneden in de diepe hof van oma. 'Zijn het dit jaar boontjes zonder draden, oma, want die lust ik het liefst.' En kijken naar de kerktoren, merken dat het tijd is voor de bakker die aan huis bestelt. Gauw naar boven, zo zeiden we dat dan, want de hof is lang en ligt lager dan het huis.

 

In het zomerhuis van oma onder de blauwe regen langzaam een 'cornetto' eten. Het is zo heet, maar daar is het verrassend koel. Ondertussen met mijn blote voeten figuurtjes maken in de keien die er liggen en weten dat het lekkerste er nog aankomt: het chocoladepuntje.

De stilte en geur van 'verleden' opzoeken in de druivenserre. De oude druivenstokken bewonderen, proberen te tellen hoeveel trossen er hangen en in het keldertje ernaast zelf verzinnen wat die muren allemaal meegemaakt hebben.

 

Met opa, langs papa's kant, mee naar de duivenjongen kijken in zijn duivenkot. 'Opa, deze blijft toch leven, hé, want die is zo lief?' Kijken hoe hij zijn beste duif -bijna teder- vasthoudt en het een beetje eng vinden wanneer hij zijn duiven laat uitvliegen. Ik kan nu, dertig jaar later, nog zo de typische geur van 'duif' oproepen.

 

Naast opa op het ijzeren trapje van het duivenkot gaan zitten omdat mijn handen zo jeuken door eczeem. Opa blaast de jeuk weg en als hij geen adem meer heeft, houdt hij het zacht strelen van mijn vingers eindeloos vol.

 

Véél te ver over het muurtje van het enorme waterreservoir leunen, want er zitten wel honderden, kleurrijke goudvissen in. De mooiste uitkiezen, een naam geven, maar daarna niet meer weten welke het was en opnieuw beginnen.

 

Op het familiebedrijf lachend van de enorme berg turf rollen tot ik, zwart van het stof en rood van de inspanning, wel moet uitblazen. In de kruiwagen door papa of opa overal meegevoerd worden. Met neefjes en nichtjes een kamp bouwen tussen de azalea's en urenlang opgaan in zelfbedachte rollenspelen. Actrice, dat wou ik later worden...

 

Opeens wil ik terug... om te achterhalen waar dat kindergeluk gebleven is.

 

(1 juni 2011)